Koncert Cienia

Nadszedł wreszcie ów wymarzony przez uszy i serca wieczór. Na scenę wszedł mały, garbaty i szpetny karzeł dźwigając skrzypce pod pachą. Odwracali wzrok ze wstydem myśląc – czy tak wielki mistrz może mieć tak małego pomocnika? Za chwilę wejdzie, weźmie z jego rąk skrzypce i zagra...

Zgasły światła. Karzeł powoli zapalał wszystkie świece, a jego cień zadrżał na ścianie. Wraz z płomieniami kolejnych świec powoli wzrastał, aż stuknął głową w sklepienie. Wziął do ręki skrzypce i drżąc dotknął smyczkiem strun. Za chwilę popłynęła muzyka. Zapomnieli o karle. Przecież grał Wielki Cień. Drżąc i falując, to wydłużając się, to malejąc dotykał smyczkiem eterycznych strun, a migocząca i falująca muzyka oczarowywała publiczność. Płonęły świece, oczy, uszy i skrzypce. Pełnia. Doskonałość.

Karzeł popatrzył na zachłyśniętą widownię, wpatrzoną w zasłuchaną w jego olbrzymi cień i pokiwał głową. Pomyślał o swoim pierwszym koncercie, kiedy zdegustowani megalomani widząc go nawet nie raczyli włączyć uszu (lub wyłączyć oczu), tylko zagłuszyli muzykę trzaskiem opuszczanych krzesełek i zamykanych za sobą drzwi. Na sali pozostała wtedy tylko jedna dziewczyna, która z zachwytem wymalowanym na twarzy, zasłuchana wpatrywała się w jego wysoki i smukły cień drgający na podłodze. Kończąc grać pomyślał:

– Dziękuję Ci.

Oklaskiwano go jeszcze przez pół godziny, dopóki nie wypaliły się świece.