Niedoraj

Nie mam na to czasu. Nie mam wieków, eonów, by bawić się w gładzenie jego powierzchni tchnieniem kolejnych przypływów. Nie mam czasu, by brnąć boso grząskim wybrzeżem morza z miodowym kamykiem w garści i ubolewać nad zmierzchem dzisiejszego słońca. Szkoda mi nocy, by upijać się dekadencją, sącząc niespiesznie wytrawne nastroje aż do odrętwienia umysłu.

Żal mi nienapisanych słów, myśli, spadających gwiazd i ostrej krawędzi horyzontu, na której pokaleczyć można język i duszę. Żal zadziwienia, głupoty i dziewiczego wrzasku. Żal łez nie chcących już płynąć nad rozbitym dzbankiem.

Pożądam gorących płomieni, piekielnych czeluści, mrocznych ołtarzy, kadzideł, obsydianowych sztyletów, krwawych ofiar i gwałtownego patroszenia sacrum.

I klnę, bo mam już dosyć. Czy może raczej dlatego, że nie dość tego mam właśnie, a na ten moment, to nawet prawie wcale.

Dokoła mnie wybrzmiewa powolna fuga pomiędzy częściami koncertu w labiryncie świata.

Klnę...