SŁOWA, SŁOWA, SŁOWA...

Między tobą a mną –
słowa
jak cement,
co spaja i rozdziela
kawałeczki nas samych.

Wypowiedzieć je,
rzucić je cieniem na papier
to akt wiążący obopólne pasje,
to wiedza, że tam, w środku,
pod skórą, ty i ja, i my jesteśmy tacy sami;
wypowiedzieć je to wznieść katedry
strzelające ku nieskończoności ostrymi wieżycami.

Bowiem jutro jest już dzisiaj
i jeżeli to nie kropla
wieczności
lśni na stalówce,
to inkaust naszych głosów
ogarnie nas jak mrok nieskończony
i tylko spoiwo określi granice naszych komórek...

– Co to znaczy?! – pyta Książę Józiek Czerwony.
Wraz z dwudziestoma rycerzami wyprawił się na granicę, by dać nauczkę Ligli Mądremu z Liglamenti.
We mgle oddział pochyla się nad głazem, na którym wyryto słowa.
– Słyszałem o tym, Panie – stwierdza Kapitan. – To sprawa tego poety, niejakiego Vramina. Vramin rozpowszechnia swoje wiersze w ten sposób: rzuca je na najbliższy świat i gdziekolwiek spadną, wgryzają się w najtwardszy materiał, na jaki się natkną. On się chwali, że publikował już przypowieści, kazania i poematy na kamieniach, liściach i na strumieniach.
– Ach tak... A co znaczy ten tutaj ? Mam go wziąć za jakiś dobry znak, czy co ?
– Nic nie znaczy, Panie, gdyż wszyscy wiedzą, że Vramin jest szalony jak parzące się golindi.
– Ach tak... Cóż, zatem naszczajmy na to i ruszajmy do walki.
– Tak jest, Panie.

–––
Wiersz i przytoczony fragment tekstu pochodzą z książki:
„Stwory światła i ciemności”
Rogera Zelaznego
w tłumaczeniu: Anny Kraśko